Wat is angstvermijdende gehechtheid?

Angstig-vermijdende hechting is een van de vier hechtingsstijlen voor volwassenen. Mensen met deze onveilige hechtingsstijl hebben een sterk verlangen naar hechte relaties, maar zijn wantrouwend tegenover anderen en bang voor intimiteit.

Als gevolg hiervan hebben mensen met een angstvermijdende gehechtheid de neiging de relaties te vermijden waarnaar ze verlangen.

Dit artikel bespreekt de geschiedenis van de hechtingstheorie, schetst de vier hechtingsstijlen voor volwassenen en legt uit hoe angstig-vermijdende gehechtheid zich ontwikkelt. Het legt ook uit hoe angstig-vermijdende gehechtheid individuen beïnvloedt en bespreekt hoe mensen met deze hechtingsstijl kunnen omgaan.

Geschiedenis van de hechtingstheorie

Psycholoog John Bowlby publiceerde zijn hechtingstheorie in 1969 om de band te verklaren die zuigelingen en jonge kinderen met hun verzorgers vormen. Hij suggereerde dat verzorgers, door responsief te zijn, baby's een gevoel van veiligheid kunnen geven, en dat kinderen daardoor met vertrouwen de wereld kunnen verkennen.
In de jaren zeventig breidde Bowlby's collega Mary Ainsworth zijn ideeën uit en identificeerde drie hechtingspatronen bij baby's, die zowel veilige als onveilige hechtingsstijlen beschrijven.

Het idee dat mensen in specifieke gehechtheidscategorieën passen, was dus de sleutel tot het werk van wetenschappers die het idee van gehechtheid uitbreidden naar volwassenen.

Model van hechtingsstijl bij volwassenen

Hazan en Shaver (1987) waren de eersten die de relatie tussen de hechtingsstijlen van kinderen en volwassenen verduidelijkten.

Het drie-klassen-relatiemodel van Hazan en Shaver

Bowlby betoogde dat mensen tijdens de kindertijd werkmodellen van hechtingsrelaties ontwikkelen die gedurende het hele leven behouden blijven. Deze werkmodellen beïnvloeden de manier waarop mensen zich gedragen en hun volwassen relaties ervaren.

Op basis van dit idee ontwikkelden Hazan en Shaver een model dat romantische relaties tussen volwassenen in drie categorieën verdeelde. Dit model omvatte echter niet de angstig-vermijdende hechtingsstijl.

Bartholomew en Horowitz' vier-klassenmodel van gehechtheid aan volwassenen

In 1990 stelden Bartholomew en Horowitz een model van vier categorieën van hechtingsstijlen voor volwassenen voor en introduceerden het concept van angstig-vermijdende gehechtheid.

De classificatie van Bartholomew en Horowitz is gebaseerd op een combinatie van twee werkmodellen: of we ons liefde en steun waardig voelen en of we het gevoel hebben dat anderen te vertrouwen en beschikbaar zijn.

Dit resulteerde in vier hechtingsstijlen voor volwassenen, één veilige stijl en drie onveilige stijlen.

volwassen hechtingsstijl

De hechtingsstijlen die Bartholomew en Horowitz schetsen zijn:

zeker

Mensen met een veilige hechtingsstijl geloven dat ze liefde waard zijn en dat anderen betrouwbaar en responsief zijn. Het resultaat is dat ze zich weliswaar op hun gemak voelen bij het opbouwen van hechte relaties, maar zich ook veilig genoeg voelen om alleen te zijn.

Preocupide

Mensen met vooroordelen geloven dat ze de liefde niet waard zijn, maar hebben over het algemeen het gevoel dat anderen hen steunen en accepteren. Als gevolg hiervan zoeken deze mensen zelfbevestiging en zelfacceptatie via relaties met anderen.

Deze leeftijdsvermijding

Mensen met een afwijzend-vermijdende gehechtheid hebben een gevoel van eigenwaarde, maar vertrouwen anderen niet. Als gevolg hiervan hebben ze de neiging de waarde van intieme relaties te onderschatten en deze te vermijden.

vermijden van angst

Mensen met een angstig-vermijdende gehechtheid combineren de preoccupatiestijl van angstige gehechtheid met de afwijzend-vermijdende stijl. Ze geloven dat er niet van hen gehouden kan worden en vertrouwen er niet op dat anderen hen steunen en accepteren. Omdat ze denken dat ze uiteindelijk door anderen zullen worden afgewezen, trekken ze zich terug uit relaties.

Maar tegelijkertijd verlangen ze naar hechte relaties, omdat ze door acceptatie door anderen een beter gevoel over zichzelf krijgen.

Als gevolg hiervan kan hun gedrag vrienden en romantische partners in verwarring brengen. Ze kunnen in eerste instantie intimiteit aanmoedigen en zich vervolgens emotioneel of fysiek terugtrekken als ze zich kwetsbaar beginnen te voelen in de relatie.

Ontwikkeling van angstig-vermijdende gehechtheid

Angstvermijdende gehechtheid vindt vaak zijn oorsprong in de kindertijd, toen ten minste één ouder of verzorger angstig gedrag vertoonde. Dit gruwelijke gedrag kan variëren van openlijk misbruik tot subtiele tekenen van angst en onzekerheid, maar het resultaat is hetzelfde.

Zelfs als kinderen hun ouders benaderen voor troost, zijn ouders niet in staat hen troost te bieden. Omdat de verzorger geen veilige basis biedt en een bron van angst voor het kind kan zijn, kunnen de impulsen van het kind zijn om de verzorger te benaderen voor troost, maar zich vervolgens terug te trekken.

Mensen die dit werkmodel van gehechtheid tot in de volwassenheid behouden, zullen dezelfde drang vertonen om hun interpersoonlijke relaties met vrienden, echtgenoten, partners, collega's en kinderen in de richting van en weg van hun interpersoonlijke relaties te bewegen.

Effecten van angstige/vermijdende gehechtheid

Mensen met een angstig-vermijdende gehechtheid willen sterke interpersoonlijke relaties opbouwen, maar ze willen zichzelf ook beschermen tegen afwijzing. Als gevolg hiervan zoeken ze gezelschap, maar vermijden ze echte toewijding of verlaten ze snel de relatie als deze te intiem wordt.

Mensen met een angstig-vermijdende gehechtheid ervaren een verscheidenheid aan problemen omdat ze geloven dat anderen hen pijn zullen doen en dat ze ontoereikend zijn in relaties.

Studies hebben bijvoorbeeld een verband aangetoond tussen angstig-vermijdende gehechtheid en depressie.

Volgens onderzoek van Van Buren, Cooley en Murphy en Bates zijn het de negatieve zelfbeelden en zelfkritiek die gepaard gaan met angstig-vermijdende gehechtheid die mensen met deze hechtingsstijl vatbaarder maken voor depressie, sociale angst en algemene negatieve emoties. Het blijkt dat dit zo is.

Ander onderzoek heeft echter aangetoond dat, in vergelijking met andere hechtingsstijlen, angstvermijdende hechtingen voorspellen dat je meer seksuele partners voor het leven zult hebben en dat de kans groter is dat je instemt met ongewenste seks.

Omgaan met angstvermijdende gehechtheden

Er zijn manieren om om te gaan met de uitdagingen die gepaard gaan met een angstig-vermijdende hechtingsstijl. Dit zijn:

Ken uw hechtingsstijl

Als u zich herkent in de beschrijving van angstvermijdende gehechtheid, lees dan verder, omdat dit u inzicht geeft in de patronen en denkprocessen die u ervan kunnen weerhouden te krijgen wat u wilt uit de liefde en het leven.

Houd er rekening mee dat elke gehechtheidsclassificatie voor volwassenen veelomvattend is en mogelijk niet perfect uw gedrag of gevoelens beschrijft.

Toch kun je je patronen niet veranderen als je je er niet van bewust bent. Daarom is het leren welke hechtingsstijl het beste bij je past de eerste stap.

Grenzen stellen en communiceren in relaties

Als je bang bent dat je je terugtrekt als je te snel te veel over jezelf praat in je relatie, probeer dan rustig aan te doen. Laat uw partner weten dat het het gemakkelijkst is om zich in de loop van de tijd beetje bij beetje voor hem of haar open te stellen.

Door hen te vertellen waar u zich zorgen over maakt en wat u kunt doen om zich beter te voelen, kunt u een veiligere relatie opbouwen.

wees lief voor jezelf

Mensen met een angstig-vermijdende gehechtheid kunnen negatief over zichzelf denken en zijn vaak zelfkritisch.

Het helpt je om tegen jezelf te leren praten zoals je tegen je vrienden praat. Door dit te doen, kunt u compassie en begrip voor uzelf hebben, terwijl u zelfkritiek onderdrukt.

therapie ondergaan

Het kan ook nuttig zijn om angstvermijdende hechtingsproblemen met een hulpverlener of therapeut te bespreken.

Uit onderzoek is echter gebleken dat mensen met deze hechtingsstijl de neiging hebben om intimiteit te vermijden, zelfs met hun therapeuten, wat de therapie kan belemmeren.

Daarom is het belangrijk om een ​​therapeut te zoeken die ervaring heeft met het succesvol behandelen van mensen met een angstig-vermijdende gehechtheid en die weet hoe hij dit potentiële therapeutische obstakel kan overwinnen.