Τι είναι η προσκόλληση αποφυγής φόβου;

Η προσκόλληση με φόβο-αποφυγή είναι ένα από τα τέσσερα στυλ προσκόλλησης ενηλίκων. Τα άτομα με αυτό το ανασφαλές στυλ προσκόλλησης έχουν έντονη επιθυμία για στενές σχέσεις, αλλά δεν έχουν εμπιστοσύνη στους άλλους και φοβούνται την οικειότητα.

Ως αποτέλεσμα, τα άτομα με προσκόλληση που αποφεύγει τον φόβο τείνουν να αποφεύγουν τις σχέσεις που ποθούν.

Αυτό το άρθρο εξετάζει την ιστορία της θεωρίας προσκόλλησης, περιγράφει τα τέσσερα στυλ προσκόλλησης ενηλίκων και εξηγεί πώς αναπτύσσεται η προσκόλληση με φόβο-αποφυγή. Εξηγεί επίσης πώς η προσκόλληση με φόβο-αποφυγή επηρεάζει τα άτομα και συζητά πώς οι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το στυλ προσκόλλησης.

Ιστορία της θεωρίας προσκόλλησης

Ο ψυχολόγος John Bowlby δημοσίευσε τη θεωρία της προσκόλλησης το 1969 για να εξηγήσει τον δεσμό που δημιουργούν τα βρέφη και τα μικρά παιδιά με τους φροντιστές τους. Πρότεινε ότι με το να ανταποκρίνονται, οι φροντιστές μπορούν να δώσουν στα μωρά μια αίσθηση ασφάλειας, και ως αποτέλεσμα, μπορούν να εξερευνήσουν τον κόσμο με αυτοπεποίθηση.
Στη δεκαετία του 1970, η συνάδελφος του Bowlby, Mary Ainsworth, επέκτεινε τις ιδέες του και εντόπισε τρία πρότυπα προσκόλλησης για βρέφη, περιγράφοντας τόσο ασφαλή όσο και ανασφαλή στυλ προσκόλλησης.

Έτσι, η ιδέα ότι οι άνθρωποι ταιριάζουν σε συγκεκριμένες κατηγορίες προσκόλλησης ήταν το κλειδί για το έργο των μελετητών που επέκτεινε την ιδέα της προσκόλλησης σε ενήλικες.

Μοντέλο στυλ προσκόλλησης ενηλίκων

Οι Hazan και Shaver (1987) ήταν οι πρώτοι που διευκρίνισαν τη σχέση μεταξύ των στυλ προσκόλλησης σε παιδιά και ενήλικες.

Το μοντέλο σχέσεων τριών κατηγοριών της Hazan και του Shaver

Ο Bowlby υποστήριξε ότι οι άνθρωποι αναπτύσσουν λειτουργικά μοντέλα σχέσεων προσκόλλησης κατά την παιδική ηλικία που διατηρούνται σε όλη τη ζωή. Αυτά τα μοντέλα εργασίας επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και βιώνουν τις ενήλικες σχέσεις τους.

Με βάση αυτή την ιδέα, η Hazan και ο Shaver ανέπτυξαν ένα μοντέλο που χώριζε τις ρομαντικές σχέσεις ενηλίκων σε τρεις κατηγορίες. Ωστόσο, αυτό το μοντέλο δεν περιλάμβανε το στυλ προσκόλλησης με φόβο-αποφυγή.

Το μοντέλο τεσσάρων κατηγοριών προσκόλλησης ενηλίκων του Βαρθολομαίου και του Χόροβιτς

Το 1990, ο Bartholomew και ο Horowitz πρότειναν ένα μοντέλο τεσσάρων κατηγοριών στυλ προσκόλλησης ενηλίκων και εισήγαγαν την έννοια της προσκόλλησης με φόβο-αποφυγή.

Η ταξινόμηση των Bartholomew και Horowitz βασίζεται σε έναν συνδυασμό δύο μοντέλων εργασίας: εάν νιώθουμε άξιοι αγάπης και υποστήριξης και εάν πιστεύουμε ότι οι άλλοι μπορούν να εμπιστευτούν και να είναι διαθέσιμοι.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τέσσερα στυλ προσκόλλησης ενηλίκων, ένα ασφαλές στυλ και τρία ανασφαλή στυλ.

στυλ προσκόλλησης ενηλίκων

Τα στυλ προσκόλλησης που περιγράφονται από τον Bartholomew και τον Horowitz είναι:

ασφαλής

Τα άτομα με στυλ ασφαλούς προσκόλλησης πιστεύουν ότι είναι άξια αγάπης και ότι οι άλλοι είναι αξιόπιστοι και ανταποκρίνονται. Ως αποτέλεσμα, ενώ αισθάνονται άνετα να χτίζουν στενές σχέσεις, νιώθουν επίσης αρκετά ασφαλείς για να είναι μόνοι.

Priocupide

Τα άτομα με προκαταλήψεις πιστεύουν ότι είναι ανάξια αγάπης, αλλά γενικά αισθάνονται ότι οι άλλοι είναι υποστηρικτικοί και αποδεκτοί. Ως αποτέλεσμα, αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν την επικύρωση και την αποδοχή του εαυτού τους μέσω των σχέσεων με τους άλλους.

Αυτή η Ηλικιακή Αποφυγή

Τα άτομα με προσκόλληση αποτρεπτική-αποφυγής έχουν αυτοεκτίμηση, αλλά δεν εμπιστεύονται τους άλλους. Ως αποτέλεσμα, τείνουν να υποτιμούν την αξία των στενών σχέσεων και να τις αποφεύγουν.

αποφυγή φόβου

Τα άτομα με προσκόλληση φόβου-αποφυγής συνδυάζουν το στυλ ανησυχίας της αγχώδους προσκόλλησης με το στυλ απορριπτικής-αποφυγής. Πιστεύουν ότι είναι μη αγαπητοί και δεν εμπιστεύονται τους άλλους να τους στηρίξουν και να τους αποδεχτούν. Νομίζοντας ότι τελικά θα απορριφθούν από τους άλλους, αποσύρονται από τις σχέσεις.

Ταυτόχρονα, όμως, λαχταρούν τις στενές σχέσεις γιατί το να τους αποδέχονται οι άλλοι τους κάνει να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους.

Ως αποτέλεσμα, η συμπεριφορά τους μπορεί να μπερδέψει φίλους και ρομαντικούς συντρόφους. Μπορεί να ενθαρρύνουν την οικειότητα στην αρχή και στη συνέχεια να υποχωρήσουν συναισθηματικά ή σωματικά καθώς αρχίζουν να αισθάνονται ευάλωτοι στη σχέση.

Ανάπτυξη προσκόλλησης φόβου-αποφυγής

Η προσκόλληση που αποφεύγει το φόβο συχνά έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία, όταν τουλάχιστον ένας γονέας ή φροντιστής επέδειξε τρομακτική συμπεριφορά. Αυτές οι φρικιαστικές συμπεριφορές μπορεί να κυμαίνονται από απροκάλυπτη κακοποίηση έως ανεπαίσθητα σημάδια άγχους και αβεβαιότητας, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ακόμη και όταν τα παιδιά πλησιάζουν τους γονείς τους για παρηγοριά, οι γονείς δεν είναι σε θέση να τους παρέχουν άνεση. Επειδή ο φροντιστής δεν παρέχει μια ασφαλή βάση και μπορεί να λειτουργεί ως πηγή αγωνίας για το παιδί, οι παρορμήσεις του παιδιού μπορεί να είναι να πλησιάσει τον φροντιστή για άνεση, αλλά στη συνέχεια να αποσυρθεί.

Τα άτομα που διατηρούν αυτό το λειτουργικό μοντέλο προσκόλλησης στην ενηλικίωση θα εκδηλώσουν τις ίδιες παρορμήσεις να κινηθούν προς και να απομακρυνθούν από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις με φίλους, συζύγους, συντρόφους, συναδέλφους και παιδιά.

Επιπτώσεις προσκόλλησης φόβου/αποφυγής

Τα άτομα με προσκόλληση φόβου-αποφυγής θέλουν να χτίσουν ισχυρές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά θέλουν επίσης να προστατεύσουν τον εαυτό τους από την απόρριψη. Ως αποτέλεσμα, αναζητούν συντροφιά, αλλά αποφεύγουν την αληθινή δέσμευση ή εγκαταλείπουν γρήγορα τη σχέση αν γίνει πολύ οικεία.

Τα άτομα με προσκολλήσεις που προκαλούν φόβο-αποφυγή αντιμετωπίζουν μια ποικιλία προβλημάτων επειδή πιστεύουν ότι οι άλλοι θα τους πληγώσουν και ότι είναι ανεπαρκείς στις σχέσεις.

Για παράδειγμα, μελέτες έχουν δείξει μια σχέση μεταξύ της προσκόλλησης φόβου-αποφυγής και της κατάθλιψης.

Σύμφωνα με έρευνα των Van Buren και Cooley και Murphy και Bates, είναι οι αρνητικές απόψεις για τον εαυτό και η αυτοκριτική που συνδέονται με την προσκόλληση φόβου-αποφυγής που κάνουν τα άτομα με αυτό το στυλ προσκόλλησης πιο επιρρεπή στην κατάθλιψη, το κοινωνικό άγχος και γενικά αρνητικά συναισθήματα. Αποδεικνύεται ότι είναι.

Ωστόσο, άλλες έρευνες έχουν δείξει ότι, σε σύγκριση με άλλα στυλ προσκόλλησης, οι δεσμοί φόβου-αποφυγής προβλέπουν ότι θα έχετε περισσότερους σεξουαλικούς συντρόφους στη διάρκεια της ζωής σας και ότι είναι πιο πιθανό να συναινέσετε στο ανεπιθύμητο σεξ.

Αντιμετώπιση προσκολλήσεων αποφυγής φόβου

Υπάρχουν τρόποι για να αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις που σχετίζονται με ένα στυλ προσκόλλησης με φόβο-αποφυγή. Αυτά είναι:

Γνωρίστε το στυλ προσκόλλησης σας

Εάν ταυτίζεστε με την περιγραφή του Συνημμένου Φόβου-Αποφυγής, διαβάστε περισσότερα, καθώς αυτό σας δίνει πληροφορίες για τα μοτίβα και τις διαδικασίες σκέψης που μπορεί να σας εμποδίζουν να αποκτήσετε αυτό που θέλετε από την αγάπη και τη ζωή. Χρήσιμο για μάθηση.

Λάβετε υπόψη ότι κάθε ταξινόμηση προσκόλλησης ενηλίκων είναι ευρείας κλίμακας και μπορεί να μην περιγράφει τέλεια τη συμπεριφορά ή τα συναισθήματά σας.

Ωστόσο, δεν μπορείτε να αλλάξετε τα μοτίβα σας αν δεν τα γνωρίζετε, επομένως το πρώτο βήμα είναι να μάθετε ποιο στυλ προσκόλλησης λειτουργεί καλύτερα για εσάς.

Θέτοντας και επικοινωνώντας όρια στις σχέσεις

Αν φοβάστε ότι θα αποτραβηχτείτε μιλώντας πολύ γρήγορα για τον εαυτό σας στη σχέση σας, προσπαθήστε να κάνετε τα πράγματα αργά. Ενημερώστε τον σύντροφό σας ότι είναι πιο εύκολο να του ανοίξετε σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου.

Επίσης, λέγοντάς τους τι σας ανησυχεί και τι μπορείτε να κάνετε για να νιώσετε καλύτερα, μπορείτε να δημιουργήσετε μια πιο ασφαλή σχέση.

να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας

Τα άτομα με προσκόλληση φόβου-αποφυγής μπορεί να σκέφτονται αρνητικά για τον εαυτό τους και συχνά κάνουν αυτοκριτική.

Σε βοηθά να μάθεις να μιλάς στον εαυτό σου όπως μιλάς στους φίλους σου. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να έχετε συμπόνια και κατανόηση για τον εαυτό σας, ενώ καταπιέζετε την αυτοκριτική.

υποβληθούν σε θεραπεία

Μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο να συζητήσετε θέματα προσκόλλησης που αποτρέπουν τον φόβο με έναν σύμβουλο ή θεραπευτή.

Ωστόσο, η έρευνα έχει δείξει ότι τα άτομα με αυτό το στυλ προσκόλλησης τείνουν να αποφεύγουν την οικειότητα, ακόμη και με τους θεραπευτές τους, κάτι που μπορεί να εμποδίσει τη θεραπεία.

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να αναζητήσετε έναν θεραπευτή που έχει εμπειρία στην επιτυχή θεραπεία ατόμων με προσκόλληση φόβου-αποφυγής και που ξέρει πώς να ξεπεράσει αυτό το πιθανό θεραπευτικό εμπόδιο.